Rudo, ondanks zelf ook zo'n onderzoek gedaan. En voor productfoto's is idd. een d-slr een topper.
Het zijn allemaal 'stillevens', dus VR of IS (Image Stabilisation zo heet het bij Canon) is aan te raden.
Zodra je onderwerp beweegt is het voordeel ook weg (immers de sluitertijden worden langer, en dan is elke beweging een veeg op de gevoelige plaat...uh sensor.
Bij Canon en Nikon gebeurd dat d.m.v. de lens in het objectief die razendsnel verplaatst kan worden door een meting van de bewegingen van de gebruiker in een of twee richtingen (kun je instellen).
Bij Sony (eigenlijk zijn dat voormalige camera's Minolta + Konica), Pentax & Olympus is het de beeldsensor in de body die kan bewegen. M.a.w. de objectieven hiervan hoeven geen dure VR/IS optie te hebben, waardoor ook third party lensen zoals Sigma en Tamron "gestabiliseerd" zullen zijn.
Goed glas kost gewoon geld!
Echter, in de praktijk blijkt in de lens betere resultaten te geven, vooral bij langere brandpuntafstanden (tele) waarbij het effect van stabilisatie steeds meer toeneemt.
En dan heb je nog zoiets van beeldruis (korreligheid zoals vroeger bij ISO 35mm rolletjes van 400 en 800), die is hoger bij de Sony als bij de Nikon/Canon d-slr's hierboven genoemd (bij minder licht dus meer ruis = minder bruikbare foto's indien in afdruk kwaliteit)
De D60 is een aardige camera, maar voor iets meer heb je de D80 of zelfs D90 die veel meer kunnen.
Voordeel bij automatisch platen schieten van Nikon vind ik persoonlijk de active D-lighting optie, waarbij de camera zelf het contrast tussen licht/donker vermindert.
Ik heb in een hogere prijsklasse zitten koekeloeren, en ben prijstechnisch voor Canon gegaan, daar de D300 mij iets aan de dure kant was.
Kijk hier eens:
www.dpreviews.comHier staan alle camera's op getest, en redelijk objectief. Kijk en vergelijk!
(overigens heb ik nog geen enkele camera in mijn handen gehad die volautomatisch precies doet wat je wilt, en vooral binnen merk je dat (minder en kunstmatig licht
)
Rapporteer
